Jest to niewielka rezydencja ziemiańska, siedziba właściciela lub administratora folwarcznego gospodarstwa rolnego i jego rodziny. Przeważnie parterowy (od połowy XVII wieku dla celów obronnych stawiano także budynki piętrowe), o charakterystycznym przysadzistym wyglądzie (opadający nisko dach), skromnym wystroju architektonicznym, odróżniającym go od pałacu.
W Polsce od średniowiecza do XVII wieku budowano głównie z drewna. Stanowił najważniejszą zamieszkaną część zabudowań obejmujących budynki mieszkalne i gospodarskie zgrupowane wokół podwórza, ogrodzone lub prymitywnie obwarowane. Początkowo wygląd i wystrój dworu przypominał chałupę kmiecą. Z czasem zwiększała się liczba i wielkość pomieszczeń. W XVI wieku pojawił się „dom pański” z kilkoma pokojami wraz ze skarbcem, u zamożniejszej szlachty murowany, w kształcie wieży mieszkalnej, wyposażony w strzelnice oraz oddzielony fosą od reszty dworu. W XVII wieku siedziba dworska zyskiwała wygląd małej fortecy obronnej o zwartej bryle, z dziedzińcem w środku. Oprócz niej budowano dwory o funkcjach reprezentacyjno-mieszkalnych. Zazwyczaj dwór był zwrócony ścianą wejściową w słoneczną stronę i zajmował eksponowany punkt, lekko wzniesiony ponad otaczający teren. W drugiej połowie XVIII wieku wraz z klasycyzmem ukształtował się typ dworu i pałacu wiejskiego zwłaszcza dworu polskiego.
Budowle zyskały czyste, geometryczne formy, stały się masywne i surowe. Akcent kompozycyjny kładziono przeważnie na ganek lub ryzalit, rozmieszczenie okien, ukształtowanie bryły budynku, stolarkę drzwiową i okienną, fakturę ścian i otoczenie budynku zieleniną. Ważnym elementem wystroju stały się klasyczne kolumny podtrzymujące belkowanie dachu. Często zwieńczano elewację trójkątnym frontonem. Duży nacisk kładziono także na wzbogacenie kształtu dachów, najczęściej 4-spadowych, o prostych i łamanych połaciach. Często stosowanym zabiegiem architektonicznym był podział domu na 2 równe części, przedzielone obszerną sienią, do której wchodziło się z dużego ganku. Warto dodać, że tradycja budowy dworu polskiego zaczęła zanikać w okresie międzywojennym, po 1945 roku przestano je budować.
